Mówi się, żeby nie wchodzić dwa razy do tej samej rzeki. Ale jeśli koryto szersze, w woda nie niesie już brudów, to czemu nie? Dlatego odwiedziłem kolegów ze Związku Literatów Polskich (dokładnie tych, których nie obrzucałem obelgami we wpisie kilka miesięcy temu). Okazja była, by pogadać, przypomnieć stare dzieje. I zacząć od nowa. Okazało się, że periodyk "Poezja Dzisiaj" chce nam dać we władanie sto (może mniej, może więcej, nie pomnę) stron. Świetny pomysł, by się zaprezentować, nawet w grupie, w grupie zawsze raźniej. No, tylko że po kilku dniach okazało się, że żeby móc ogłosić się z wierszami (ja planowałem dać kilka piosenek), należy uiścić drobną opłatę – mianowicie 200 złotych polskich. Od osoby! Podziękowaliśmy zatem panu Nawrockiemu za tę propozycję. Może nie tym razem. Może niech się sam, kurwa, buja, szuka innych naiwnych, niedowartościowanych jeleni, amatorów z pieniędzmi. A jednak syf rzeką jeszcze płynie. Szlam i gówno.
Mówi się, że muzyka łagodzi obyczaje. A poezja zbliża. Ale tak długo, jak będą mieli dostęp do papieru (poza toaletowym) ludzie pokroju Nawrockiego, tak nie ma co marzyć choćby o zbliżeniu ze Stowarzyszneiem Pisarzy Polskich.
Otrzymałem wreszcie kolejny wydruk Fabryki frajerów, już po złamaniu. Wyszło... 492 strony! To moje? Wydawca zastanawia się przeto, w jakim formacie drukować. Bo przy tradycyjnym A5 przy rozłożeniu książki mogą się nagle zrobić dwa tomy. Jednak byłbym za takim właśnie formatem. Gra anioła Zafona ma ponad 600, w dodatku nadmuchana papierem, ale się trzyma. Taki przykład podałem, na co Wydawca: A dobra? Cóż... Ciekawa, rzekłbym. Miejscami jednak irytująco naiwna w języku. Ale znalazłem w niej kilka ciekawych rad dla pisarza: "Jednym z pierwszych forteli pisarskiego rzemiosla (...) była sztuka odraczania i odwlekania. Każdy, kto zjadł zęby na pisaniu, wie, że jakiekolwiek zajęcie, od temperowania ołówka po katalogowanie niebieskich migdałów, ma pierwszeństwo przed chwilą, kiedy trzeba wreszcie usiąść na krześle przy biurku i wysilić mózg (...) Natchnienie przychodzi, kiedy człowiek przyklei łokcie do biurka, tyłek do krzesła i zacznie się pocić. Wybierz jakiś temat, jakąś ideę i zacznij wyżymać mózg, aż cię zaboli. Na tym polega natchnienie. (...) Trzeba mieć warsztat. Prawda emocjonalna nie jest moralnym przymiotem, to tylko kwestia techniki. Literatura, przynajmniej ta dobra, ma w sobie tyle samo że sztuki, co z nauki. Podobnie jak architektura i muzyka".
Tym razem nic o twórczości. No, może w innym sensie, bo oto jestem jednym z bohaterów reportażu (nr wrześniowy, strona 53) o ojcach zajmujących się swoimi dziećmi. Że to modne. Może i modne, ale przede wszystkim normalne i naturalne, a do tej normalności przez lata nie miałem dostępu. Ale w końcu się spełniło. I żadna książka czy nagroda za nią nie jest w stanie przebić gaworzenia Stasia, jego pierwszych kroków i uśmiechu. Byle tylko zdrowy był i książek nie darł, a reszta jakoś się ułoży.
Właśnie mija 10 lat, od kiedy zacząłem szukać szczęścia w tym mieście. Nieopierzony, wystraszony, za to w butach. Jednym z pierwszych zakupów było przedwojenne wydanie Gebethnera i Wolffa Fermentów Reymonta. Jeden dobry fragment:
Doszły do mnie wieści, że Shantaż wygrał festiwal piosenki żeglarskiej w Mikołajkach. Pięć moich piosenek, w tym cztery stareńkie jak sam zespół. Ale miło się doczekać uznania po 11 latach grania. Może pewnie też dlatego, że w jury, któremu przewodniczył Krzysztof Daukszewicz, mało shantymanów, a ci zawsze do nas coś mieli. A to że dowcipy ze sceny nie takie, a to że więcej u nas Klenczona niz typowego shantowego smędzenia, a to że mistrzom nie robimy loda, a wszyscy robią. Tak pozytywnie (choć na odległość) motywowany wezmę się chyba za teksty piosenek na trzecią płytę. Jako ilustracja tego wpisu niech posłuży nasza fotka w legendarnym składzie.
Dwie recenzje Wrzawy, a raczej refleksje czytelników, zamieszczone na Ich blogach. Wpadły mi w ręce dopiero teraz, ale chyba, także z kronikarskiego obowiązku, warto je skatalogować.
No i po Targach. Posiedziałem, jak było w planie, w piątkowe południe. Ktoś przyszedł, kupił książkę, podpisałem się na egzemplarzu. W moich obliczeń wynika, że uczestniczyłem w targach w ten sposób po raz czwarty: trzy razy z Muzą, raz, teraz, z Nowym Światem. Siedzisz, uśmiechasz się, najczęściej do przechodzących, czasem grzebiących w stosiku książek i odchodzących jak ta paniusia, co sama poczęstowała się delicją ze stojącego przede mną talerzyka i obiecała, że wróci, bo książka o Mazurach i niedroga nawet. Idąc na swój dyżur, spotkałem Kazimierza Brakonieckiego. To pierwszy mistrz, który mnie namaścił. Wtedy namaszczenie z jego rąk, a wiązało się to z drukiem wiersza w "Borussii", było czymś, o czym marzył każdy początkujący, olsztyński wierszokleta. Potem jakoś nie do końca się porozumiewaliśmy, ale to już przeszłość. Miło było spotkać poetę właśnie tutaj, szczególnie że teraz obaj wydajemy w Nowym Świecie. Pan Kazimierz (rocznik 1952) wciąż uparcie siedzi w Olsztynie, dokąd wrócił po studiach w Warszawie. Wciąż też wierzy, że prawda wygra (kiedyś mówił, że jest Jezusem Chrystusem; kiedy indziej, że aspiruje do Nobla!). Być może tak jest. I będzie. Być może największym polskim poetą jest pan Iksiński z Kolbuszowej. Pod warunkiem, że jest z Warszawy lub Krakowa...
52. Międzynarodowe Targi Książki w Warszawie ruszają już w czwartek. Miejsce, jak zwykle, Pałac Kultury i Nauki. Gościem honorowym jest w tym roku Izrael. Chyba zabiorę swoją jarmułkę... Będę podpisywał Bumerang na stoisku wydawnictwa Nowy Świat (D 424), w piątek, w godzinach 12-13, zatem zapraszam.
Ewa Czarnowska-Woźniak w "Expressie Bydgoskim":
Pisał Marek Hłasko: "Całe życie żyłem tak, aby z chwilą, kiedy zginę, nie pozostało po mnie niczyje prawdziwe wspomnienie; i dlatego nie mówiłem ludziom prawdy o sobie; i dlatego wymyślałem rzeczy, które nie zdarzały się nigdy..." A zatem jeśli ktoś jutro między 9.00 a 12.00 w programie "Pytanie na śniadanie" (TVP 2) usłyszy, że po przyjeździe do Warszawy głodowałem, a Wrzawa powstała tylko i wyłącznie z gniewu, niech ma na uwadze powyższe słowa Hłaskowera...
Nasza wspólna praca z Januszem Zaorskim doczekała się oceny na "Dzienniku Teatralnym": Orient Express a sprawa polska. Łukasz Kapitulewski pisze m.in.: (...) "Uzyskany efekt przywiódł mi na myśl niestety produkcje z gatunku komedii romantycznych, a samo słuchowisko "produkt" wykonany jakby na zamówienie. Nawet muzyczna ilustracja w postaci fragmentów utworów Marka Grechuty wydaje się dobrana w myśl zasady "bo tak". Na pochwałę zdecydowanie zasługują aktorzy drugoplanowi. Taksówkarz oraz kobieta, z którą rozmawiała Ola w byłym mieszkaniu Andrzeja, sprawili, że można było poczuć bardzo warszawski i bardzo polski klimat...". Reszta na 
Sztuka, którą podarowałem grupie teatralnej z Olsztyna, nie zakończyła żywota po jednym przedstawieniu dla jurorów. Była zagrana z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, była grana i dzisiaj w osiedlowym domu kultury "Akant". Teraz jednak chyba po raz ostatni, odtwórczyni głównej roli kończy szkołę. Ale jak na szkolne przedstawienie to i tak dużo. Dzięki, Żar!
... zresztą już ponad tydzień temu. Musiałem jednak odczekać chwilę, ochłonąć, zebrać opinie słuchaczy. Jeszcze się do mnie odzywają, więc może nie było aż tak źle... A tak poważnie - to było jedne z lepszych słuchowisk. Małgorzata Zajączkowska rewelacyjna, eksperyment z trzema rolami udany. Marta Chodorowska, która zagrała już w drugiej mojej sztuce, pisze, że "bardzo dobrze jej się pracowało, bo tekst dobrze napisany, a i każde spotkanie z Zaorskim to wielka przyjemność". Potwierdzam. Przed emisją spotkaliśmy się z reżyserem, obgadaliśmy szczegóły i zmiany. Życzę panu Januszowi, żeby... udało mu się zdobyć bilety na Euro 2008! Acha, jeszcze dźwięk - trzy piosenki Marka Grechuty świetnie zilustrowały całość, szczególnie "Grzekolwiek będziesz" na samym końcu rzuciła mnie na kolana. Tyle. Poniżej link do sesji z nagrania, którą wykonał Krzysztof Sielicki 
Monika Małkowska w weekendowej "Rzeczpospolitej": Ludzie książki piszą. Zamiast listów. Biorą się do tego zwłaszcza ci, którzy posiedli pewne umiejętności w odpłatnym zaczernianiu papieru: dziennikarze, scenarzyści, pracownicy agencji reklamowych. Chcą się podzielić spostrzeżeniami na tematy drażliwe i niechodliwe; problemami nieistotnymi dla firm, w których pracują. Ujawniają mroczne strony finansowego sukcesu. I cenę, jaką wielu za to płaci. To trochę tak, jakby kąsali rękę, która ich karmi. Swego rodzaju zdrada. Toteż nie adresują swych wynurzeń do nikogo konkretnego. Rzucają butelkę z listem w fale oceanu – może ktoś ją wyłowi i zareaguje? Ostatnio mamy w Polsce klęskę urodzaju prozy demaskatorskiej, antykapitalistycznej. Na razie każda książka pozostawia wiele do życzenia, oceniając je od literackiej strony. Ale choć zżymam się podczas lektury na ułomności stylistyczne i dramaturgiczne, do pewnego stopnia rozgrzeszam autorów. Większość z nich pisze, żeby odreagować frustrację. Może też ku przestrodze innym. Oto kilka najnowszych przykładów tego typu literatury, zróżnicowanych w formie, odmiennych jakościowo. Marzena Matusiak w Zamykamy, ale ładne mogą zostać – powieści-reportażu z komiksowymi ilustracjami, Tomek Tryzna w fotopowieści Taniec w skorupkach, Ivan Gruzoff (pseudonim scenarzysty i reżysera Andrzeja Molskiego) w fabule ze światka przestępczego Siemanko, Krzysztof Beśka w Bumerangu. Co łączy te książki? Ton szczerości, wręcz ekshibicjonizmu. A także opisy stanów odmiennych od świadomości, po używkach. Narkobiznes to, jak wiadomo, mimowolny efekt ustrojowego przełomu. Wyjątkowo przygnębiający temat. (...) Najświeższy produkt na ten temat to Bumerang Krzysztofa Beśki (urodzony 35 lat temu w Mrągowie, od dziesięciu lat mieszkaniec stolicy). Postaci z jego książek są cool i trendy. Autor zna ten typ, na co dzień pracuje w dużej międzynarodowej firmie. Ale ten polonista z wykształcenia, od dziesięciu lat osiadły w stolicy, stara się zachować wrażliwość, ocalić zdolności. Akcję Bumerangu umieścił w rodzinnych okolicach. Grupka dobrze ustawionych młodych ludzi przyjeżdża tam na weekend. Odrażające postaci. Nie tylko wówczas, gdy nadużywają trunków i proszku. Również na trzeźwo, kiedy na każdym kroku objawia się ich małość i prostactwo. W przeciwieństwie do nich „pozytywnym kapitalistą” jest właściciel przerobionego na hotel pałacu, w którym hałastra zakotwiczyła. Jedyny sprawiedliwy w Bumerangu to Kuba. Chłopak, który odrzuca warszawskie sukcesy, decyduje się wrócić do rodzinnej wiochy na Mazurach. Przejrzał na oczy, dostrzegł fałszywy blichtr światka biznesu. Najwyraźniej pisarz utożsamia się z Kubą, jego ustami strofując japiszonów: „Nażreć się, napychać kieszenie, dopóki nie wysiudają was jeszcze bardziej cwani, nie wysadzą ze stołków, nie zagrają do tańca, aż pogubicie salamandry”. I wychwala skromnych prowincjuszy: „Rękami robią, a nie dupą i jęzorem! Uczciwie. Bez kłamstw, sztucznego napuszenia, pozerstwa, biurowych gierek, przesyłania e-mailem świńskich filmików, kłótni o włączenie klimatyzacji”. Dostrzegam w tych połajankach hipokryzję. W końcu pisarz babrze się w takim samym bajorze jak jego bohaterowie. I też niejedno można mu zarzucić. Jeśli ma talent literacki (a ma, bo z powodzeniem wygrywa konkursy na audycje radiowe, a debiutancka „Wrzawa” nominowana była do Paszportu „Polityki”), to musi dokonać wyboru jak jego alter ego Kuba – zarabiać czy tworzyć? Gdyby zdecydował się na to drugie, musi podrasować styl. Przesiąść się ze stołka zdolnego amatora na fotel literata. Odpowiedzialnie używającego pióra, nie tylko stroszącego pióra. Jak na razie kiksów w jego książkach pełno. Niektóre niezręczności przywodzą na myśl humor zeszytów szkolnych: „Tadek oślinił lufkę i brodę, że trzeba mu było podcierać jak obłożnie choremu staruszkowi” czy: „Przysłowiowa beczka soli w przypadku Karolewa musiałaby być grubą beczką śledzi, w dodatku nieźle podlaną”. Zakładam się o śledzia z lufą, że uda mu się wybrnąć. Ryzyko niewielkie.
