2015-06-26

Urlopowo

Jutro jadę tam. Będę pływał po tej wodzie, grillował na działeczce (to ten jasny prostokąt u góry zdjęcia, oczywiście nie cały), a także szukał śladów miasta z tej pięknej, przedwojennej fotografii. Zastanawiam się bowiem nad tym, czy nie wpuścić tam czasem Stanisława Berga. Przynajmniej na jeden dzień.

2015-06-23

Kilka rad

Z pokłosiem mojej piątkowej wizyty w Gimnazjum nr 2 w Skarżysku-Kamiennej można zapoznać się tutaj. Pozdrawiam miłych i uważnych słuchaczy, a także panie nauczycielki!

2015-06-18

Jak zostać pisarzem?

Tego oczywiście nie wiem. Ale kilku rad chyba udzielić mogę. Jutro wybieram się do Skarżyska-Kamiennej, gdzie w Gimnazjum nr 2 spotkam się z młodzieżą. Coś tam jeszcze we mnie z nauczyciela zostało, więc mam nadzieję, że sobie poradzę.

2015-06-17

Za mur

Dobra, ten moment musiał kiedyś nadejść. Po kilkudziesięciu stronach lawirowania wokół problemu posyłam Antka, mojego bohatera, za mur warszawskiego getta. Na razie tylko na chwilę. Jest wiosna 1942 roku, za kilka tygodni zaczną się masowe wywózki…

2015-06-16

Uwiódł i zauroczył

Pisze Joanna Kuhn w recenzji Nasz naród jak lawa, zamieszczone na Wirtualnej Polsce: „(.…) Kryminał retro to, wbrew pozorom, trudne wyzwanie dla autora. Zwykle coś szwankuje – albo tło obyczajowe, albo fabuła, albo bohaterowie. Albo, co gorsza, wszystko naraz. Dlatego też zwykle, czytając ten rodzaj prozy, czyham na anachronizmy i obyczajowe absurdy, rozłażące się wątki i papierowe postaci odznaczające się jedynie znanymi z Wikipedii nazwiskami. Zwykle też nieźle się przy tym bawię, tęskniąc jednak za takim kryminałem retro, który czytałoby się jak powieść Arthura Conan Doyle’a albo Gastona Leroux. A teraz przyznam: od dawna nikt mnie tym rodzajem prozy tak nie uwiódł i nie zauroczył. Przyjemność porównywalna z czytaniem powieści Gastona Leroux, tych z Rouletabillem, nie z Upiorem Opery (choć była tu i postać w pelerynie, wzniecająca pożar w teatrze…). Znakomicie dopracowane tło, dramatyczna, wielowątkowa akcja, wyraziści bohaterowie, i to nie tylko pierwszego planu, trochę humoru, czasem oko puszczone do czytelnika… Na skrzydełku okładki informacja, ze to ostatnia część trylogii, ale otwarte zakończenie pozostawia szansę, że Stach Berg jeszcze powróci.” całość


2015-06-15

170 lat Wiedenki!

Na Dworcu Wiedeńskim w Warszawie było tłoczno i gwarno. Tłum pasażerów z walizkami i tobołkami różnych wielkości i kształtów przemieszczał się we wszystkich kierunkach, tłoczył w poczekalniach, bufetach i przed kasami.  Największy ścisk panował w pomieszczeniach, gdzie obsługiwano pasażerów klasy drugiej i trzeciej, najmniejszy zaś tam, gdzie na odjazd pociągu oczekiwali pasażerowie klasy pierwszej. Oni też nie mieli ze sobą bagaży; tymi wcześniej zajęli się ludzie z blaszanymi numerkami na okrągłych czapkach. Wszystkich zaś łączyło jedno: za parę chwil mieli zająć miejsca w jednym pociągu, który już stał na peronie zaprzężony w buchającą parą lokomotywę, i ruszyć nim w jednym kierunku – w znakomitej większości po to, by spędzić zbliżające się katolickie święta Wielkiej Nocy poza miastem gubernialnym Warszawą. Była Wielka Sobota 1892 roku. Zegar na wschodniej wieży neorenesansowego budynku dworca wskazywał punktualnie godzinę pierwszą po południu. A to oznaczało, że do odjazdu pociągu do Łodzi pozostało dokładnie siedem minut. Dwaj mężczyźni w średnim wieku, ubrani wedle najnowszej angielskiej mody i siedzący przy stoliku w barze klasy pierwszej, zdawali jednak w ogóle się tym nie przejmować. W spokoju sączyli herbatę i rozmawiali półgłosem. Nie zwrócili też większej uwagi na pojawienie się przy nich zaaferowanego bagażowego, któremu najpewniej powierzyli wcześniej swoje walizki. 
Tak zaczyna się jeden z rozdziałów Trzeciego brzegu Styksu. Wtedy można już było dojechać pociągiem z Warszawy do Łodzi. 170 lat i jeden dzień temu można było jedynie do Grodziska, ale to właśnie 14 czerwca jest datą otwarcia Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W każdej mojej książce jest pociąg, choć przez chwilę. Nie planowałem tego, tak wyszło.

2015-06-12

Hołd dziewiętnastowiecznym pisarzom


Pisze Damian Drabik na stronie qfant.pl: "(…) Ciekawe jest także to, że autor nie skupia się jedynie na samej intrydze kryminalnej. Istotne są tu także elementy historyczne, polityczne, obyczajowe, a nawet mistyczne. Dzięki temu otrzymujemy solidnie skonstruowany thriller z dopracowaną, wielowątkową intrygą, której nie zamykają określone czasowe ramy. Nie tylko podzielone społeczeństwo wpływa tu na siebie, ale także wydarzenia z przeszłości, które warunkują teraźniejszość. I tak między innymi usłyszymy tutaj pytania o słuszność narodowego zrywu. Mocną stroną są także główni bohaterowie, ci pierwszoplanowi i ci dalsi. To postaci z krwi i kości, wyprzedzający jednak swoją epokę, których łączą rożne więzy i zależności. Trzeba przyznać, że są realistyczni w swoim ludzkim działaniu. I tylko postać antagonisty odbiega trochę od tego schematu. Jednak trudno jednoznacznie ocenić, czy autor wprowadzając mistyczne elementy, postąpił źle czy dobrze. Myślę, że w całej tej powadze sytuacji, można dzięki temu odnieść wrażenie lekkiego rozluźnienia, pozwalając czytelnikowi, aby jego myśli pobiegły trochę w inną stronę. Dolina popiołów to sprawnie napisany retro-kryminał, w którym wątki historyczne, dopracowani bohaterowie, wielowątkowa i misternie poprowadzona intryga, sprawiają, że powieść mocno przykuwa naszą uwagę. Oprócz tego można zaryzykować stwierdzenie, że autor oddaje hołd wszystkim dziewiętnastowiecznym pisarzom, dzięki którym mamy bardzo dokładny obraz z tamtej epoki, a który Beśka w sposób realistyczny ukazuje w swojej najnowszej powieści. Polecam." całość

2015-06-10

Członek

Miała być legitymacja PSL, ale i tak jest fajnie. I też zielona!

2015-06-09

Jeden dzień

Film Petelskich z 1980 roku, który zrealizowano na podstawie książki, zresztą według scenariusza samego Jerzego Stefana Stawińskiego, jest często puszczany przy okazji kolejnych rocznic powstania. Powieść czytam dopiero teraz. Napisana jest lekkim językiem, bez sztucznego puszenia się, bez martyrologii. Nawet opisy zabitych są opisanymi stworzonymi z jakimś dystansem, na zimno. Leży koń, to leży. Zaraz go wyfiletują, żeby zrobić z mięsa kotlety. Ot, perypetie zwyczajnego chłopaka, który, podobnie jak mój Antek z Autoportretu z samowarem, został postawiony wobec trudnych wyborów. Zakup jak najbardziej trafiony.

2015-06-08

Terlecki

To pisarz,  którego dopiero odkrywam. Sięgnąłem już po Dwie głowy ptaka, co było mi potrzebne, gdy pisałem Dolinę popiołów, a wcześniej po Gwiazdę Piołun, bo to książka inspirowana ostatnią drogą Witkacego. W czwartek, na początku długiego weekendu, byłem w Parku Kultury w Powsinie, gdzie nie mogłem nie podejść do stoiska z książkami. Wybrałem dwie pozycje. Za 2 złote. Za dwie. – Cóż, Terlecki, takie czasy… – westchnął bukinista, odbierając ode mnie tę jakże poważną kwotę. 

2015-06-03

Fandorin ciąg dalszy

W myśl zasady "Czytam w klimacie, w którym pracuję", kupiłem właśnie trzy kolejne książki z cyklu o przygodach detektywa Erasta Fandorina. Już się cieszę na tę lekturę, choć jeszcze będę się musiał wstrzymywać. Jakoś wytrzymam.

2015-06-01

Złote okna

Ta niepozorna książeczka, wydana przez SW. Czytelnik w lubianej przeze mnie serii kieszonkowej, to poruszający obraz getta i powstania Żydów. Choć Adolf Rudnicki napisał ją ponad pół wieku temu, ma się wrażenie, jakby była dziełem twórcy współczesnego. Trochę tylko niepotrzebne są te wielozdaniowe opisy wyglądu poszczególnych postaci. Sam zaś opis tego, co działo się za murami getta, jest niezwykle plastyczny, wszystko żyje, choć przecież tak naprawdę właśnie ginie. Bez wątpienia Złote okna to ważna lektura dla mnie na tym etapie prac nad nowym tekstem.