Good night...

Kończy się rok, czas podsumować to i owo. Jako że wiele napisałem, a mało wydałem, trzeba się skupić na tym, co przeczytałem, wszak, jak powiedział Stephen King: dobry pisarz powiniem tyle samo czasu poświęcać na pisanie, jak i na czytanie. A zatem w upływającym roku wykonałem normę za... 70 Polaków. Tak, statystyczny Polak czyta rocznie pół książki. Przedostatnia to Ziemia obiecana, którą na nowo odkryłem, a w niej choćby to, że w powieści dziejącej się w mieście administrowanym przez Rosjan nie występuje ani jeden Rosjanin. Reymont musiał to zrobić specjalnie, nie ma innego wytłumaczenia.

A jak już przy Rosjanach jesteśmy, to sporo ich w najnowszej książce Janusza Głowackiego Good night, Dzerzi, którą rok zamykam. Książka dziwna, może o niej jeszcze napiszę. Na razie tylko jeden krzepiący cytat:

" Krytyków trzeba pięlęgnować, robić im maseczki, laskę, wklepywać kremy, polerować paznokcie, bo talenciki u nich mizerne, kompleksów od chuja, próbują uwierzyć, że są na coś potrzebni. Radzić się ich trzeba, oni to uwielbiają..."

Początek

Klasyk powiedział, że prawdziwego mężczyznę poznajemy nie po tym, jak zaczyna, ale po tym, jak kończy. Ja lubię te chwile, gdy zaczynam, na równi z tymi, kiedy zapisuję ostatnie zdanie czy słowo. W takim razie kilka zdań z początku nowej rzeczy, świeżych, jeszcze zupełnie nie obrobionych, szczerych za to:

Tego wieczora słońce zachodzące nad Retkinią i Polesiem przypominało wielką, pulsującą kulę ognia, który w parę chwil potrafi strawić kolejną upadającą fabrykę, a wraz z nią i ludzkie marzenie o potędze, władzy, a może nawet, kto wie, szczęściu. Wciąż jednak było to tylko słońce – jeszcze zimowe, bo w kalendarzach nadal był luty, jeszcze jakby nieśmiałe, niezdecydowane, bo i przedwcześnie opuszczające tę część świata i ten jej fragment niewielki – dla jednych umiłowany i wyczekany, dla innych wciąż obcy i przeklęty.

Dzień kończył się też jak zwykle, jak dobiegł kresu wczoraj i najpewniej odejdzie w niebyt jutro: głosem setek fabrycznych świstawek, odgwizdujących zgodnie koniec dniówki, tupotem, a może raczej chlupotem tysięcy par lichych robotniczych drapoków na pokrytym błotem bruku wąskich, przecinających się bez końca ulic, tudzież szmerem prowadzących półgłosem rozmów, tu i ówdzie głośniejszych wyrzekań na zły los, który odczarować trudno, właściwie to chyba nie sposób, a może i nie warto.

– Idziesz, Franek, z nami na piwo? – pytał robotnik robotnika, pracownik farbiarni tego, co cały dzień, od bladego świtu, spędzał przy ładowaniu bel bawełny na ogromne platformy.

– Nie. Nie mogę – brzmiała odpowiedź cicha, wręcz ledwo słyszalna.

– Dajcie żesz spokój chłopinie. Widzicie, że majster mu tak plecy obił, że ledwo idzie.

– Może jutro. Może... Przecież lubię piwo...

No i ogniowi, temu prawdziwemu, niszczycielskiemu, też nikt by się nie zdziwił, choć pożary w mieście Łodzi, za które zgodnie winiono zawsze przypadek, mrugając przy tym znacząco okiem, wybuchały zazwyczaj ciemną nocą...

W pałacu Neumannów u zbiegu ulic Kaletniczej i Zachodniej od wczesnego popołudnia, właściwie już od obiadu trwało żywe poruszenie, choć każdy, kto w ostatnich godzinach spojrzałby na Annę Karolinę Neumann, najstarszą córkę Friedricha, znanego w całym mieście i poza jego granicami właściciela sześciu fabryk włókienniczych, i jego żony Gudrun, stwierdziłby bez wahania, że ma do czynienia z gorączką, a przez to być może z grypą lub jakąś inną groźną chorobą, kto wie, czy nie tropikalną.

Czytam, inspiruję się...

Wielki Splendor

Wczoraj byłem, już po raz trzeci, na gali wręczenia Wielkich Splendorów, czyli nagród Teatru Polskiego Radia. W takich miejscach i przy takich okazjach nie spotyka się aktorów czy aktorek, które spotyka się na warszawskich rautach na co dzień. Średnia wieku – mniej więcej 70 lat, twarze ludzi, którzy towarzyszyli pokoleniom Polaków w ich życiu. I byłem tam nie jako dziennikarz, ale jako dramaturg. Nie, spokojnie, Wielkiego Splendora dostają zwykle aktorzy, nie autorzy. Ale można było podpytać u źródeł, czy realizacji jakiegoś nowego słuchowiska można się spodziewać. Może można. Ale o czym innym chciałbym tu napisać. Coś się zmienia. Po 12 latach robienia wywiadów z celebrytami... mam dość. Mam, kurwa, serdecznie dość! Zbiega się to z faktem zamkniecia miesięcznika "W podróży", gdzie publikowałerm ambitne, długie wywiady z pierwszą ligą. Mówią, że może pismo się odrodzi, ale ja w to jakoś nie wierzę, bo nie odrodziło się "Za miastem", gdzie też zamieszczałem fajne rzeczy. Koniec i kropka.