Przez całą noc męczyły go koszmarne sny.
Widział w nich rozległe, zielone, falujące łąki. Był dzień jasny, letni, upalny. Słońce wznosiło się od wschodniej strony, znad ciemniejącej na horyzoncie, grubej, choć nierównej kreski lasu, a w tym swoim śnie złym człowiek ów widział jego ruch niezwykle wyraźnie, przyspieszony, jakby nie słońcem było, a wielką, doskonałą w swoim kształcie kulą płonących ptaków – gołębi, a może wron. Trzepot ich skrzydeł. Nie, to nie skrzydła ptasie! To wiatr targał chorągwiami, zginał pierzaste czuby na lśniących w słońcu hełmach z przyłbicami. I to wiatr przecież marszczył zuchwale płaszcze jak śnieg, niwecząc kształt na nich – czarny krzyż, przed którym klękają całe narody z miłością lub jednako silną bojaźnią.
Mrowie ich prawdziwe, tysiące! Jak okiem sięgnąć, mrowie ich, Jezu Chryste! Jezu Chryste...
Brakło mu tchu. Wiatr zamarł nagle, obraz przekrzywił się nieco. Teraz żadnej, choćby najmniejszej fałdki na sztandarze czy rycerskim płaszczu. Tylko słońce, coraz wyżej, coraz bardziej palące. Zamknąć oczy, zacisnąć jak najsilniej do bólu gałek. Ale i to nie zdołało go obudzić i przerwać koszmaru.
Gdy na powrót je odtworzył albo raczej śnił, że je otwiera, słońca nie było już na niebie. Soczysto zielone łany przybrały kolor popiołu. Kiedy jednak spojrzał niżej, omal nie krzyknął z przerażenia. Wszędzie, jak okiem sięgnął, leżały ciała... Jedno obok drugiego, równo, głowa w głowę, jakby śpiący w karnym szyku, gotowi w każdej chwili jednak zerwać się na rozkaz i w takim samym szyku stanąć, bronią zadzwonić na chwałę i potęgę Zakonu, a na trwogę wrogom jego i całego chrześcijaństwa.
Ani oni wciąż tam leżeli na trawie, nieruchomi, dziwnie spokojni, z zamkniętymi oczami, którym już powieki podbiegały sinością ostateczną, a czarnymi krzyżami na piersiach leżących śmierć ułatwiała sobie ostateczny rachunek...
(z powieści Cygnus)
