2010-05-31

Fragment nowej powieści

Był już następny dzień, wtorek, gdy chłopaków śpiących pokotem między grobami (chyba nikt nawet nie pomyślał o duchach, ważne było, żeby przyłożyć głowę gdziekolwiek; zazdroszczono tym, którzy byli w tej chwili w niedalekiej fabryce Pfeifera, gdzie mieli przynajmniej jakiś dach nad głową...), obudził jeden z oficerów. Jego mundur jakimś cudem był świeżo wyprasowany lub tylko sprawiał takie wrażenie, czysty, a srebrne elementy lśniły w nikłym świetle, przez co Staszkowi Kazimierskiemu przez chwilę wydawało się, że to sam podporucznik Burza ich znalazł i za chwilę rozliczy z zadania. Zadania, którego nie wykonali i nic nie wskazywało na to, że je wykonają.

– Co się dzieje, do cholery? – zapytał niezbyt przyjaźnie i niezbyt regulaminowo Korab, mrugąjąc powiekami; przyświecił sobie małą latarką: stary zegarek chłopaka, wciąż jakimś cudem nawet nie draśnięty, wskazywał parę minut po północy.

– Oddział kapitana Jana z "Brody" szykuje wypad na kolejową linię obwodową, wiecie, tę z Woli do mostu przy Cytadeli – odpowiedział szeptem oficer, również trąc oczy. – Musimy zniszczyć pociąg pancerny, który ostrzeliwuje z ciężkiej artylerii nasze pozycje tutaj, na Woli, a także na Starówce i Żoliborzu. Chcemy wspomóc "Brodę". Potrzebni są ochotnicy...

Reszta chłopaków właśnie w tym momencie zaczęła się budzić. Bronek Konopczyński stękał, wyraźnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Wzrok Staszka powoli przyzwyczajał się do ciemności.

– Wymarsz za pół godziny z Okopowej w rejonie cmentarza żydowskiego – nadawał dalej przybysz, zupełnie jakby już ich zgodził. – Droga jest czysta, przynajmniej przez jakiś czas. Czy ktoś się zgłasza? – zapytał w końcu.

Odpowiedział mu jakiś ptak. Jaki? Cholera jedna wie! I o tej porze? Słowik to, a nie skowronek... Zresztą czy to ważne? Choć dziwne trochę, bo wszystkie się wyniosły, przepłoszone na początku walk niekończącą się kanonadą. Czemu ten człowiek przyszedł akurat do nich? Czy wcześniej pytał już kogo? – myśli przelatywały jedna za drugą, właśnie jak te ptaki, przez głowę Staszka Kazimierskiego.

Nie, nie spojrzy teraz w stronę chłopaków, mimo że niewiele widać, prawie nic. Nie weźmie tego na siebie! Przecież nawet nikt nie mianował go dowódcą...

Zatrząsł się cały. Pomyślą, że z zimna. Z pewnością tak właśnie pomyślą...

– Tak jest, panie poruczniku! – huknęło naraz spod tablicy o trudnym do odczytania, nie tylko ze względu na panujący półmrok, napisie.

To Anatol. Stał wyprężony na baczność. Liter AL nie było w tej chwili widać, zresztą opaska na rękawie chyba przekręciła się. Usta, przez które chłopak wyrzucił z siebie gniew, wciąż pozostawały otwarte jak u osoby bezrozumnej. Były takie, gdy oficer potrząsał energicznie ręką Anatola.

– Dziękuję wam, chłopcy – rzekł z zadowoleniem. – Wierzę, że się sprawicie. Będę wnioskował do dowództwa o "kawu". Dla wszystkich.

– A dacie broń? – zapytał Bromski, ale oficer go nie dosłyszał.