Na straży

Otworzył mi się dziś Ornat z krwi na takiej stronie: Kapitan jeszcze raz zaciągnął się dymem. Żar dosięgnął celu - ciemnożółtego filtra. Oficer zdusił niedopałek na rurze balustrady, gdzie ktoś wydrapał kilka liter i cyfr: 134 DDC. Marcin Wójcik tylko się uśmiechnął. Ile jemu zostało dni do cywila, bo to właśnie to oznaczał enigmatyczny już dla większości napis? Wielu jego kolegów, z którymi zaczynał studia w szkole oficerskiej, albo szykowało się właśnie do emerytury, szukając jednocześnie jakiegoś zajęcia w cywilu i hodując drugi podbródek, albo już korzystało z jej uroków. Kapitan Wójcik nie myślało o emeryturze: wciąż bawił się w wojnę jak chłopiec w krótkich spodenkach (...) Tego dnia wspominam wszystkich tych kolegów, bohaterów Fabryki frajerów, którzy do dziś pełnią służbę. Mam dla nich wielki szacunek.

Strach jest

Koniec. Kropka. Stanisław Berg zakończył kolejne śledzwo. Można robić pdf zatytułowany Dolina Popiołów i wysyłać. Ale ręka czemuś drży. Że może jeszcze za wcześnie, może jeszcze do głowy jakiś pomysł wpadnie? Nie, spokojnie. Wiem, że tak można w nieskończoność. Ale chwilę poczekam.

Lekko i rzeczowo

W rocznicę ukazania się Ornatu z krwi przybywa recenzji. Jacek, użytkownik serwisu lubimyczytac.pl, książkę bez wątpienia przeczytał. I choć wytknął kilka jej wad, podoba mi się ta recenzja. „(...) Trudno jednoznacznie ocenić pracę autora. Mamy bowiem i rasowy kryminał, i nieco sensacji politycznej, i nawiązanie do historii, i odwołania do religii. W dodatku sprawnie i dobrze napisane. Beśka pisze lekko, rzeczowo, ale posługuje się dobrym językiem. jak na ten gatunek nie przesadza z wulgaryzmami. Akcja jest plastyczna, wręcz widzi się poszczególne sceny. I to słaba strona „Ornatu z krwi”. Bo czułem się jak na amerykańskim filmie – te sceny już widziałem. Ale to nie jedyny zarzut wobec powieści. Wszystko niby przemyślane, lecz jednak są dłużyzny, niekonsekwencje, przeskoki – choćby w scenie finałowej niezgodność czasu. Wiele motywów nie zaskakuje, akcja jest przewidywalna. Może nie całość powieści, ale jej poszczególne części... Pomysły z cofaniem się w czasie i własną wizją historii ciekawe, ale tylko niepotrzebnie wydłużające akcję. Chociaż autor dobrze sobie radzi i z wiedzą historyczną, i ze znajomością regionu. W dodatku wplata prawdziwe wydarzenia w swoją wersję dramatu. (...)” całość

Znów dobre rady

Wczoraj wpadł mi w oko pewien tekst. Ciekawe, choć może trochę przekombinowane. Ale do myślenia daje. Najbardziej chyba ten jeden argument, dlaczego pisać jednak warto. Autor twierdzi: „tzw. realistyczny powieściopisarz, który w trakcie pisania pozostaje twardo w prawdziwym świecie, pomylił swoją rolę z historykiem, dziennikarzem lub dokumentalistą. Prawdziwy powieściopisarz nie pokazuje rzeczywistości, ale nierzeczywistość, jeśli uznamy, że nie chodzi tu o mało prawdopodobną lub fantastyczną, ale po prostu o to, co mogło się wydarzyć lub nie, sprzeczne z faktami, zdarzeniami i incydentami, sprzeczne z tym, co dzieje się teraz.” Wynika z tego niezbicie, że literatura kobieca nie jest literaturą.

Jak wstrząsnąć?

Pisze Lilu na lubimyczytac.pl, krótko, treściwie i bez złośliwości: „Książka całkiem dobra, fajne tempo, dobry styl, ciekawa historia. Ale ani Dan Brown, a tym bardziej Pan Samochodzik. A zakończenie? A co takiego mogłoby wstrząsnąć posadami świata?”

Aleja Sław

Idę zaraz poobrabiać trochę dupska celebrytom w programie Alei Gwiazd. Dziś dwa tematy: seksowni czterdziestolatkowie (o sobie mam mówić?!) i gwiazdy komedii romantycznych. Wszystko tylko pozornie nie ma nic wspólnego z pracą pisarską. Temat do rozwinięcia przy innej okazji.

80 lat temu

To się nie zdarza często, ale może się mylę, bo przecież wszystko zależy od twórcy. Inna sprawa, gdy powieść osadzono w pewnych realiach historycznych. Tak czy inaczej 5 sierpnia 1934 roku rozpoczyna się akcja Krypty Hindenburga. W Olsztynku (Hohenstein) trwają przygotowania do pogrzebu zmarłego przed trzema dnia marszałka.…

Pułkownik zdjął czapkę i wypuścił z ust obłok dymu. Na jego twarzy przez chwilę błąkał się uśmiech, jednak oczy pozostawały poważne. Poważne jak problem, który był do rozwiązania.

– Za dwa dni będą tu tłumy – powiedział von Below, spoglądając przed siebie.

– Niezaprzeczalnie – zgodził się architekt.

– Trumnę opuszczą do grobu, usłyszymy bicie kościelnych dzwonów i huk armatnich wystrzałów. Nad grobem przemówi sam Hitler. Padną wielkie słowa: o kontynuowaniu dzieła, tysiącletniej Rzeszy, ale także mitycznej Walhalli, do której rychło zawita dusza zmarłego…

 Schmidt znacząco spojrzał na zegarek. Nie uszło to uwadze oficera.

– W tej mieścinie i tak nie ma co robić – rzucił półgębkiem von Below.

– Przepraszam… – stropił się cywil.

– Nie ma za co, właściwie już kończyłem – uśmiechnął się pułkownik. – Chciałem tylko powiedzieć, że w ten sposób koło się zamknie. Do tysięcy poległych w krwawej bitwie żołnierzy dołączy po latach ich naczelny wódz, ojciec zwycięstwa nad Rosjanami. I właśnie w imieniu tych chłopców, często bezimiennych, chciałbym poprosić pana, inżynierze, o jedną małą przysługę.

– Co to za przysługa?

– Już mówię. W krypcie jest miejsce na dwie trumny, prawda?

– Owszem. Pomyśleliśmy o żonie marszałka.

– To zrozumiałe. Nasza prośba może pana mocno zdziwi, ale…

– No, niech pan wreszcie mówi, pułkowniku! – zawołał inżynier Wilhelm Schmidt.

– Chodzi o to, żeby znalazło się tam miejsce na… jeszcze jedną trumnę – dokończył pułkownik Joachim von Below z wyraźną ulgą, podnosząc do ust cygaro marki Befti.

Baczyński

Kolejna kartka z kalendarza. 70 lat temu poeta Krzysztof Kamil Baczyński wychylił się za bardzo z okna pałacu Blanka. Niemiecki snajper nie przepuścił okazji. Na studiach spotkałem się z opinią kolegów, że kogoś takiego jak Baczyński należało z daleka trzymać od broni, od konspiracji, a gdy wybuchło powstanie, zamknąć gdzieś, by ocalić. By dalej pisał. Że żona Barbara powinna zginąć jak zginęła, a on miał pisać z tego powodu jeszcze lepiej. Ciekawe. Krzysztof Kamil Baczyński, jeszcze nastoletni, wystąpi w epizodzie w mojej powieści Autoportret z samowarem, do której coraz bliżej.

O Ornacie tu i tam

schutte (lubimyczytac.pl): 

"Rewelacyjny kryminał, może nieco w stylu Browna, ale bez aż tak kontrowersyjnych teorii czy alternatywnych interpretacji historii Kościoła katolickiego. Wspólczesność miesza sie z historią niedawną, dawniejszą i tą całkiem dawną. Finał całkiem do przyjęcia nawet przez osoby wierzące. Tak mi się wydaje. No ale to tylko fikcja."

Samanta1986 (empik.com):

"Książka, jaką zawsze chciałam przeczytać. Fabuła naprawdę godna mistrza. Moją wyobraźnię potęgowało miejsce akcji, czyli mój ukochany Frombork. Powieść wciąga niesamowicie, a zakończenie daje do myślenia. Na pewno jeszcze wrócę kiedyś do lektury, a kolejna powieść Krzysztofa Beśki już zamówiona. Polecam książkę i autora."

Idę dalej

Każą mi się zatrzymać o 17, abym uczcił bohaterów powstania warszawskiego. A ja będę szedł dalej. Bo patrzę do przodu. Kiedyś czciłem pamięć tamtych ludzi i ich czynu, stojąc na baczność i salutując do lilijki, śpiewając harcerskie i powstańcze pieśni, opowiadając młodzieży o tym, co się wtedy wydarzyło. Teraz, z roku na rok, 1 sierpnia staje się szopką, świętem stadionowych bandytów odpalających flary w centrum miasta, buczącej po cmentarzach hołoty, głupich gier miejskich i koncertów, kretyńskich gadżetów z koszulką z plamą krwi od postrzału na czele. Coraz mniej w tym wszystkim powstańców, coraz mniej zadumy nad tamtym nieszczęściem.